BOCO: POVODOM VIJESTI O SMRTI VESNE PARUN

PAPCI

Napiše l' se šta,
pjesničeee?
- Dobaci glasno,
odijelo,
kupljeno u Trstu,
zavaljeno,
u baštensku stolicu
gradske kafane.

Čovjek,
 sa šeširom na glavi
  i u krombi kaputu,
   prolazio je
    Titovom ulicom.
     Tiho.

-Halo pjesniče!
 Oće l' bit' lektire?
   Opet će,
    tankim glasom,
     konfekcijski broj
     stopedeset,
      u "Bruks" cipelama
       i "Kentom" na stolu .

Izraz nečeg,
 što bi se trebalo
  nazvati licem,
   bio je jadan.

Poluotvorena usta.
 Pogled,
  kao u ponavljača
   na popravnom ispitu,
    pred kartom svijeta,
     što treba pokazati
      gdje se nalazi
       Uagadugu*.

Osvrće se .
 Traži podršku
  za verbalnu minijaturu
   što ju je upravo ,
    kao kontrapunkt,
     predstavio javnosti.

Razočaran reakcijom ,
 podiže noge na drugu stolicu ,
  pali cigaretu
   i kao za sebe će:
    - Ja papaka, brate dragi...

Zagledan
 u znakove pokraj puta,
  čovjek u krombi kaputu
   nastavi koračati,
    kao da ništa nije čuo.

Zadignu kragnu,
 stavi ruku na šešir
  i preko ćuprije,
   na kojoj često
    duvaju,
     pušu i pire
      snažni vjetrovi,
       ode...

Ode daleko ,
 da glasno,
  poput dinamita,
   svijetu ispriča
    priču,
     o vezirovom gradu
      i tamnom vilajetu.

Slobodan -Boco Bajić