A evo, ja mislim da je on napisao dobar tekst za dobro i Srba i Srbije!
Daj boze da Srbi u vecini pocnu citati i razmisljati bez predrasuda. Nije vazno da li je ovo napisao Ferdinand, Sulejman, Leonid, Simo ili John... Vazno je sta je napisao i porucio... Dok vecina ne pocne koristiti svoj mozak a ne mozak posudjen u Komitetu, mozak vidjen na TV, mozak onoga sto vodi partiju....sve do tada ce profesionalne "patriote" vuci za nos citav svoj narod!
Da ne bude zabune. Ja nisam protiv Rusa. Dapace. Radim i sada sa mnogima od njih. Dobri i vrijedni ljudi. Pametni. Skolovani.
Ali ne volim ih apriori zato sto su "braca".
Ne volim rusku politiku, posebno od komunizma na ovamo.
Rusija je samo jedna od velikih sila, ciji cilj je dominacija nad malim drzavama i drzavicama. Domanacija i nista vise. I naravno, sve ono sto ide uz to.
U jednom trenutku ta sila je posrnula, oslabila , izgubila godinama stvaran sistem, izgubila satelite... Sada se oporavlja na drugim osnovama, ali i dalje pokusava da sa malima (kakva je i Srbija) manipulise.
Nema bratstva u politici i poslovima. Ne postoji. Samo pijani i zaludjeni mogu vjerovati u to.
Tu vladaju neki drugi odnosi, koji ne moraju neophodno biti losi ili pogresni.
Uostalom procitajte i postavite se sami prema tekstu.
*******************************
Piše: Ferdinand Mesmer
Tradicionalno prijateljstvo ili 'bratstvo' između Srba i Rusa u koje duboko veruje prosečan Srbin, notorna je besmislica. Ne samo zato što politički kolektiviteti poput 'naroda' ne mogu voleti ili mrzeti niti mogu imati braću ili druge rodbinske odnose, već zato što takozvana 'tradicija', koja je tako duboko usađena u ideološku matricu patrijarhalnog ustrojstva, nije ništa drugo nego iluzija; ona je, kako je to odavno primetio Eric Hobsbawm, izmišljena.
Tradicija je ideološki konstrukt koji se prilagođava političkoj potrebi. Dok je u Evropi ona duboko integrisana u konzervativnu političku misao (od Thomasa Hobbesa do Margaret Thatcher), u Srbiji, gde politiku ne pokreće ni intelektualni diskurs ni politička ideologija, tradicija je stožer jedne klerikalno-parohijalne sprege čija je jedina svrha održavanje izolacije i opstanak patrilinearnog ustrojstva. Kada bi tradicija zaista postojala u onom obliku kakvom je zamišljaju njeni pobornici — kao nepromenjeno trajanje, kao prenošenje kroz vekove kulturnih matrica koje utiču na formiranje etničkih i nacionalnih identiteta — onda bi većina Srba, Crnogoraca, Bugara i Grka danas imali afinitet prema Turcima. Jer skoro sve što nazivaju svojom tradicijom potiče iz Otomanske imperije; jezici su im izgrađeni na turskom rečniku a 'nacionalni' proizvodi, od kulinarstva, muzike i plesa do 'narodne nošnje' sasvim su turski. Čak su im i 'nacionalne' crkve izgrađene na temeljima i principima postavljenim u Otomanskoj imperiji, gde su od malih feudalnih ili dinastičkih crkava izrasle u državne institucije kakve ih znamo danas. Nikada srpska crkva (Pećka patrijaršija) nije bila moćnija nego u 'tursko' doba gde je stasala kao institucija Otomanske države; obasuta privilegijama i sa ingerencijama koje su se protezale sve do Budima, stajala je u prvim redovima odbrane islamske imperije od katoličke Evrope.
Uprkos tako dubokim istorijskim vezama i srodnosti sa Turcima Srbi teže Rusiji, dalekoj zemlji sa kojom nemaju mnogo toga zajedničkog — ni političku istoriju ni kulturne specifičnosti. Nemaju Srbi i Rusi ni u religiji mnogo toga što bi ih povezivalo. Njihove crkve povezuju samo minorna i za većinu ljudi sasvim nebitna dogmatska pitanja. Izvan toga, one su zasebne i autohtone institucije; kao ostale etničko-nacionalne (pravoslavne) crkve, one su sastavni deo aparata vlasti: državne institucije u službi svojih političkih elita. Kada su se u istoriji susretale, poklapale su se tamo gde je to služilo (uglavnom) ruskom političkom interesu. Zaista, ruska podrška Srbiji, uvek velika na rečima, neizostavno je bila u funkciji razračunavanja sa suparničkim silama — u vreme Istočnog pitanja sa Habsburškom monarhijom, Velikom Britanijom i Otomanskom imperijom a danas tokom postkomunističkog prestrojavanja (koje u Srbiji još uvek traje) sa Evropskom unijom i Sjedinjenim državama.
To naravno ništa loše ne govori o Rusima, već o Srbima koji nemoć u traganju za sopstvenim identitetom prikrivaju zamišljenim lojalnostima i bratstvima dok zanemaruju bliska kulturna okruženja iz kojih su nastali i kao nacija i kao država. Reč je o blagotvornom centralnoevropskom okruženju koje je iznedrilo srpsku književnost, umetnost i nauku i gde je, u skladu sa idealima romantičnog nacionalizma, nastala ideja o srpskoj državi i naciji. To je međutim prikriveno u narativu kojim se indoktrinira srpska populacija već od osnovne škole (pod nazivom 'istorija'). Taj narativ, iznedren u klerikalno-parohijalnim krugovima, srpski identitet vezuje za crkvu i religiju umesto za kulturne specifičnosti i državotvornost kao kod evropskih naroda. Rusija u tom srpskom narativu figurira kao duhovno izvorište i zaštitnik a Evropa kao nužno zlo. Međutim, kolevka srpske kulture je u Beču i Budimpešti, a ne u Moskvi ili Petrogradu. To ostaje istorijska istina uprkos svim pokušajima da se Srbija pomeri u Aziju.
Dramatičan raskorak između tog konstruisanog narativa s jedne strane i istorijske istine s druge, dovodi Srbe u stanje permanentnog konflikta sa okruženjem i bezmalo čitavom Zapadnom civilizacijom. Rusi, naravno, tu srpsku konfuziiu identiteta pothranjuju još od sredine devetnaestog veka kada su slavofilski agitatori u službi ruske ekspanzionističke politike počeli da huškaju Srbe protiv suseda i velikih sila. Najpoznatiji takav agitator bio je Aleksej Komijakov, ideolog slavofilstva i potpisnik neslavnog 'pisma Srbima' koje javno poziva Srbe da okrenu leđa Evropi i okrenu se Rusiji. Jedan vek kasnije delo Komijakova su nastavili diplomatski emisari poput ambasadora Konuzina, čija je uloga velikog brata i zaštitnika srpskog naroda pažljivo režirana i prilagođena duboko mitskom mentalitetu srpske kasabe.
Odnos Rusa prema Srbima najbolje pokazuju nedavne tužne scene srpske sirotinje koja ljubi ruku ruskom emisaru i klanja mu se kao svecu i gospodaru. Taj izliv srednjovekovnog sujeverja i podaništva teško da ima paralele među hrišćanskim i modernim narodima. Za takvo stanje srpskog sužanjstva naravno nisu krivi Rusi; nije kriv ni narod, nepripitomljen i ogrezao u sujeverju i nemoralu, već lokalni njegovi gospodari kojima odgovara to duboko usađeno podaništvo i misticizam. Rusi s druge strane to idolopoklonstvo održavaju pažljivo sročenim izjavama poput one Konuzinove o ‘osam stotina godina (sic) prijateljstva’ Srbije i Rusije kao i njegovoj famoznoj ‘potrazi za Srbima’ usred Beograda, prva kao direktna pretnja povodom nagoveštaja srpskog približavanja NATO-u a druga kao kalkulisana uvreda; takve izjave su kod populacije nenaviknute na (kritičko) razmišljanje potvrda tradicionalnog i bratskog i búde strahopoštovanje. Kod srpskih političkih elita, s druge strane, željnih vlasti i ogrezlih u populizmu, takvi impulsi su uvek bili izgovor da bezglavo jurišaju uvereni da odmah iza njih galopira ruska konjica.
(Tekst sa portala Agitprop prenijele e-Novine, kopirano ovdje bez pitanja)
No comments:
Post a Comment