Reuf Jakupović: Mnogo zlata... na jednom mjestu (3)

Nastavljamo serijal sjećanja na banjalučki sport u drugoj polovini dvadesetog stoljeća autora  Reufa Jakupovića, Banjalučanina, bivšeg fudbalera i rukometaša. 
Danas o Slaviji i banjalučkom boksu.

************************

Bokseri Slavije ekipni prvaci Jugoslavije

Tekst i ilustracije: 
REUF JAKUPOVIĆ, 
Banjalučanin, bivši 
fudbaler i rukometaš
(ecko@graposi.se)

Boks je, kao što se zna, ”ratoboran” sport. A kao takav stvoren je baš za Banjolučane jer su oni i sami odvajkada bili ”ratoborni”, nisu baš lako uzmicali pred protivnikom, bio on istinski ili samo protivnik u nekom nadmetanju. Nije onda nikakvo čudo što su Banjolučani, već od prvog dana nakon osnivanja bokserskog kluba u njihovom gradu, listom priglili svoje boksere. Klub je osnovan 1961. godine pod imenom Slavija. Mečeve svojih ljubimaca uvijek je pratio maksimalan broj gledalaca, bilo da se radilo o malom stadionu u samom srcu grada ili o maloj bioskopskoj dvorani u neposrednoj blizini tog stadiona. Nakon što je nekoliko puta bila klupski prvak BiH, Slavija se 1972. godine izborila za takmičenje u Prvoj saveznoj ligi, u kojoj je nakon toga bila stalni član sve do raspada Jugoslavije. Samo dvije godine nakon plasmana u najviši rang takmičenja, dakle 1974. godine, Slavija je osvojila i titulu klupskog prvaka Jugoslavije - jedini bokserski klub iz BiH koji je to postigao. Bez ikakve sumnje, ”trolist” najsjajnijih Slavijinih zvijezda tog proteklog vremena izgleda ovako: Marijan Beneš, Anton Josipović i Radovan Bisić.

Oni su imali najjače pesnice u Jugoslaviji - bokseri Slavije, ekipni prvaci države

Beneš, ta pjesnička duša (pisao je i pjesme) rušio je svoje protivnike kao da je imao malj u rukama. Bio je višestruki prvak BiH i Jugoslavije. U Beogradu je 1973. godine postao šampion Evrope u amaterskom boksu. Samo četiri godine kasnije, dakle 1977. godine ovaj ”razbijač” se otisnuo u profesionalne vode.

Bešov "malj"  šalje Koena u "carstvo snova" već nakon desetak minuta borbe

I tu, među profesionalnim bokserskim asovima Beneš nastavlja da niže uspjehe. Već 1979. godine u svojoj Banjoj Luci Beneš osvaja titulu profesionalnog prvaka Evrope u EBU verziji, nokautiravši Francuza Žiberta Koena u četvrtoj rundi. Četiri puta je odbranio ovu titulu, a u petom pokušaju, 1980. godine ga je na poene pobjedio Ajub Kalula. Impresivan je Benešov profesionalni skor: 39 mečeva, 32 pobjede (21 nokautom). Po mišljenju mnogih poznavalaca boksa, Beneš je, poslije neponovljivog Mate Parlova najbolji bokser pod jugoslovenskim bokserskim nebom. Odmah do Beneša u istoriji Slavije svoje mjesto ima Anton Josipović (o njemu će biti riječi nešto kasnije).

Snažni Bisić imao je gromovite pesnice od kojih su zazirali mnogi bokseri

Radovan Bisić je takođe trofejni bokser Slavije. Ovaj korpulentni Slavonac je po nagovoru, a koga drugog nego Sredoja Zekanovića, napustio svoju rodnu Slavonsku Požegu i obreo se u Banjoj Luci, koju je zavolio koliko i ona njega - mnogo. Ovaj neustrašivi bokser (jednom je dobro namučio i samog Matu Parlova) osvojio je dvije titule prvaka Jugoslavije, a kruna njegovog uspjeha je bronzana medalja sa prvenstva Evrope 1975. godine u poluteškoj kategoriji. U njegovu čast (umro je 1996. godine) Slavija svake godine organizuje međunarodni memorijal, koji nosi ime ovog boksera.
Ako se za nekog sportskog radnika može reći da je život posvetio klubu u kojem je angažovan, onda se to prije svih može reći za istinsku legendu banjolučkog boksa, za debeljuškastog Sredoja Zekanovića. Mnogi bokseri Slavije i danas kažu da su o boksu mnogo naučili upravo od ovog velikog poznavaoca boksa, a da je on o boksu znao više i od njih samih - čak i onda kada su postali neko i nešto u boksu. A on, Zekanović nikada nije navukao bokserske rukavice na svoje ruke. Baš pravi kuriozitet, zar ne.

(Nastavice se)